Net vers terug van een tournee met het Autunno Ensemble. Wat was het geweldig! Ik heb genoten van het programma wat we speelden (Mendelsshon: 12 Strijkerssymfone, Weinberg: Fantasie nr. 52 en Schoenberg: Verklärte Nacht) en de sfeer waarin we gewerkt hebben. Marien van Staalen is de dirigent van het ensemble en hij doet dat fantastisch. Enthousiast en kritisch, uit de groep halend wat er in zit. En daar zit heel veel in. Fraaie klank, mooi samenspel en ook nog aardige mensen bij elkaar. Daar wil ik de rest van het jaar wel mee doorwerken, maar helaas: de groep speelt alleen in het najaar. (Autunno = herfst in ‘t Italiaans)
Hebben we in deze tournee ook nog mogen samenspelen met Dana de Vries, een jonge celliste die avond na avond het publiek naar andere sferen wist te spelen in de Fantasie van Weinberg. Dana is (2013) 20 jaren jong – en dan al zo muziek kunnen maken! We zijn al aan het sparen voor het kaartje als zij later als gevierd musicus de grote concertzalen bespeelt.
Ik ben nog steeds zo blij met het contrabas spelen. Tegelijk hoor ik nu mijn basgitaar roepen. Want die heb ik (niet verder vertellen) een beetje verwaarloosd door het intensieve spelen. Maar daar ga ik veel in goed maken: er staan 2 belangrijke optredens met Touch of Toto op de rol en…. binnenkort start nog een leuk project, daar kom ik later nog op terug.
Voor nu, zoals de sympathieke Britse collega Scott Devine het zegt: ‘Get in the shed.’